Sigurisht që një nga detyrat më të vështira të prindërve është se si të rrisë sa më mirë dhe të shëndetshëm fëmijën e vet. Kemi dy “lloje” prindërimi, ata që përpiqen që t’i injektojnë me çdo kohë fëmijës së tyre se çfarë, ku dhe kur ta bëjë një veprim të caktuar dhe tipin e prindërve që thonë se e lënë të rritet vetë, pasi me kalimin e kohës gjithçka do bëhet siç duhet.

Një sondazh i kohëve të fundit, për shembull, zbuloi se rreth 6 në 10 prindër amerikanë shqetësoheshin nëse foshnjat e tyre do të përmbushnin etapat e tyre zhvillimore. Por pak e dinin se çfarë duhet të ndodhte dhe kur.

Prindër të tjerë mund të kenë qasje të kundërt dhe t’i kushtojnë pak vëmendje kohës së zhvillimit të aftësive të reja, duke besuar se fëmija do të zhvillohet me ritmin e tij.

Natyrshëm lind pyetja: Cila është mënyra e duhur dhe më efikase për të rritur një fëmijë?

Përgjigjet varen, pjesërisht, nga ajo se çfarë nënkuptojmë saktësisht me piketa. Si fillim, arsyet që profesionistët e kujdesit shëndetësor japin për rëndësinë e tyre mund të ndryshojnë nga pikëpamjet e prindërve.

Vonesat në zhvillim janë të zakonshme, të përjetuara nga një në gjashtë fëmijë në SHBA. Vetëm një vonesë nuk nënkupton një gjendje mjekësore. Megjithatë, kur ka një problem, ndërhyrja sa më shpejt që të jetë e mundur është thelbësore.

Të folurit e vonuar, për shembull, mund të jetë një tregues i autizmit, ndërsa ecja me vonesë mund të jetë një shenjë e paralizës cerebrale. Zbulimi i hershëm i këtyre dallimeve mund t’i ndihmojë prindërit të kuptojnë dhe mbështesin zhvillimin unik të fëmijës së tyre.

Përpjekja për të mbajtur një laps për të shkruar mund të lidhet me dobësinë në harqet e duarve të një fëmije, e cila mund të jetë ndikuar nga mosmbajtja e peshës si foshnjë, qoftë përmes zvarritjes apo kohës së barkut.

Ky këndvështrim profesional i momenteve kryesore, kryesisht si një mjet kontrolli, ndryshon nga mënyra se si disa prindër i trajtojnë disa piketa në jetën e përditshme: si një tregues parashikues, ndonjëherë konkurrues, i aftësisë ose talentit.

Dhe shtytja e fëmijëve për të arritur piketa të caktuara më shpejt se ç’është mosha e tij mund të rezultojë e kundërt. Ka disa prova që përdorimi i shpeshtë i bërjes së veprimeve të parakohshme për fëmijët mund të pengojë zhvillimin motorik tek ata, për shembull.

Pritshmëritë e prindërve gjithashtu ndryshojnë. Një studim i vitit 1997 zbuloi, për shembull, se ndërsa prindërit evropiano-amerikanë mendonin se fëmijët duhet të ushqeheshin deri në 13.7 muaj, prindërit portorikanë e bënë këtë në 19 muaj.