Shkëmbinjtë e skalitur nga era, arti shkëmbor “kubist”, kryeveprat e lashta. Këto janë mrekullitë e shkretëtirës Tassili Hoggar, një masiv malor në Sahara, i vendosur në Algjerinë juglindore pothuajse në kufi me Libinë. Shtrihet për rreth 500 kilometra, duke formuar një pllajë të madhe.
Ne po ju sjellim një kolazh me foto nga fotografi i njohur amerikan George Steinmetz, por edhe disa kuriozitete të këtij peisazhi mahnitës.
Në këtë foto, erozioni i erës dhe ujit ka krijuar këto struktura në formën e tubave të organeve. 
El Ghousour (“Kalaja” në gjuhën Tuareg) është një zonë shkëmbore në jug-lindje të Tamanrasset, në Tassili Hoggar. Pjesa jugore e shkretëtirës algjeriane është mbretëria e Tuaregëve, “burrat blu”, një popull nomad. Dhe emrat e vendeve janë në gjuhën lokale, Tassili, për shembull, do të thotë “pllajë”. 
Hëna e plotë në Tahagart, në Tassili Hoggar. Kjo zonë ranore (për të mos u ngatërruar me Hoggarin e afërt, me origjinë vullkanike) mbështetet në një bazë të lashtë graniti. 
Dunat në Erg D’Amer, pranë Iharane. 
Nata bie në një ekspeditë pranë Tin Merzouga, një zonë e largët e shkretëtirës së Algjerisë Sahara, që shtrihet në kufijtë me Libinë dhe Nigerin.
Ngjyra e fortë portokalli e dunave të rërës në zonë është shkaktuar nga oksidimi i mineraleve të hekurit. Sa më e vjetër të jetë rëra, aq më portokalli ngjyroset nga oksidimi i shkaktuar nga mijëvjeçarët e ekspozimit ndaj ujit dhe diellit.
Arti shkëmbor në “Shpellën Mouflon”, një shpellë në Tadrat, në kufi me Libinë. Kjo zonë ishte e populluar nga njeriu rreth 10 mijë vjet më parë, kur Saharaja ishte më e gjelbër dhe më e lagësht. 
“Lopa që qan”, një gdhendje në shkëmb pranë Djanet, është një nga kryeveprat e artit shkëmbor saharian.
Fatkeqësisht ne nuk dimë asgjë për artistin që e krijoi atë, me shumë mundësi para 5,000 vjetësh. Dhe ne nuk e dimë nëse është një përfaqësim realist, simbolik apo emocional. Sigurisht që duket si një vepër kubiste dhe emocionon vizitorët që vijnë nga e gjithë bota për ta parë atë.
Gjatë mijëvjeçarëve, shkëmbinjtë ranorë të gdhendur nga era kanë marrë këtë konformitet të ngjashëm me gypat e organeve që dalin nga rëra e shkretëtirës.
Pjesa më e madhe e vargmaleve, përfshirë vendet arkeologjike, mbrohet brenda një Parku Kombëtar; gjithashtu zona është e përfshirë në Listën e Trashëgimisë Botërore të UNESCO -s.
Vargu malor Tassili është i përbërë kryesisht nga guri ranor. Erozioni i zonës ka bërë që të formohen rreth 300 harqe shkëmbore, si dhe formacione të shumta shkëmbore të tjera. 
Një bllok guri ranor në zonën Inakashaker, 5 orë rrugë nga Tamanrasset. Të arrish atje është një sipërmarrje e vështirë, por ia vlen. 
Dy shkëmbinj ranorë në Inakashaker, në Hoggar Tassili, të formuar nga erozioni i agjentëve atmosferikë 
Inakashaker është një nga vendet më të bukura në Tassili ku është e mundur të admirosh këtë lloj “skulptura” natyrore.
Inakashaker, në gjuhën Tuareg, tregon bimën e Saharasë.
Për shkak të lartësisë dhe vetive të gurit ranor, bimësia në Hoggar Tassili është shumë e pasur, në kundërshtim me atë që ndodh në shkretëtirën përreth. Përfshin, në gjysmën lindore dhe më të lartë të zinxhirit, një larmi të madhe të florës, ndër të cilat dallohen speciet endemike dhe shumë të rralla të Saharasë.
Dikur Saharaja ishte e gjelbër dhe e lagur me ujë. Shtretërit e lumenjve të lashtë, tani të thatë quhen “ëadi”. Në këtë foto, balta e plasur dhe rëra e kuqe përzihen në shtratin e thatë të Tin Merzouga, një vit pas shiut të rrallë të rrëmbyeshëm. Bimët vazhdojnë të lulëzojnë gjatë dimrit të ftohtë dhe janë ushqim për gjitarët e vegjël të brejtësve siç janë minjtë e Piramidave. 
Një pamje ajrore e varrit paraislamik (e pushtuar pjesërisht nga një dunë) në Erg D’Amer, pranë Iharane. Në shkretëtirë ka gjurmë njerëzore që datojnë nga periudha të ndryshme historike, por është e vështirë t’i përcaktosh ato. 
Një paraqitje tjetër e El Ghousour, “kështjellës”. Rëra është, në të njëjtën kohë, si shkak ashtu edhe rezultat i erozionit të shkëmbinjve. 
30 km që ndajnë aeroportin nga oazi i Djanet janë një rrip asfalti i pluhurosur me rërë që përshkon shkretëtirën e dunave dhe granitit që rrethon qytetin algjerian. Ndërsa afroheni, kanioni ngushtohet dhe palmat e hurmës trashen. Dhe është më e lehtë të hasësh takime të çuditshme me popullsinë vendase. 
Vizita në oazën e Djanet është shumë e shpejtë. Teatri kryesor (foto), një treg i vogël, muzeu ku kryhen formalitetet e hyrjes në parkun kombëtar Tassili, disa dyqane suveniresh në rrugën kryesore ku janë edhe agjencitë turistike.
Qyteti, i banuar fillimisht vetëm nga Tuaregët, është rritur dhe populluar pas një emigracioni të fortë nga veriu i Algjerisë.
Kjo është mbretëria e Tuaregëve, “burrat blu”, një popull berber që jeton në Sahara veçanërisht Mali dhe Niger, por edhe në Algjeri, Libi, Burkina Faso dhe madje edhe në Çad dhe Sudan ku quhen Kinin.
