Rreth një e treta e të gjithë Amazonës është dëmtuar nga ndërhyrja njerëzore. Ruajtja e saj nuk mjafton më, por tani duhet të ripyllëzohet për të shmangur më të keqen.

Që nga viti 1985, bioma e Amazonës, zona e pyjeve tropikale të Amazonës më e prekur nga shpyllëzimi, ka humbur mbi 870,000 km2 pemë, një zonë e barabartë me Francën, Mbretërinë e Bashkuar dhe Belgjikën së bashku. Përveçse shkakton një humbje të pashmangshme të biodiversitetit dhe dëmton habitatin e mijëra specieve, shpyllëzimi ndikon negativisht në klimën, duke i shndërruar mushkëritë e gjelbra të planetit nga rezervuarë CO2 në emetues të rrezikshëm.

Pemët në Amazon priten kryesisht për t’u krijuar vend kulturave bujqësore, si soja dhe palma e vajit, dhe për të shfrytëzuar burimet minerale, naftën dhe gazin e zonës, shumicën e kohës në mënyrë të paligjshme.

Sipërfaqja e zënë nga pyjet e degraduara është edhe më e madhe dhe në vitin 2017 llogaritet të arrijë në një milion km2. Midis zonave të shpyllëzuara dhe të degraduara, bioma e Amazonës arrin dy milionë km2 territor, e barabartë me rreth një të tretën e shtrirjes totale të pyllit të Amazonës.

Duke parë këto shifra, është e lehtë të kuptohet se përpjekjet për ruajtjen nuk janë më të mjaftueshme dhe se ka ardhur koha për të ripyllëzuar Amazonën. Këtë e thonë me bindje ekspertët e Forumit Ekonomik Botëror, të cilët shpjegojnë se si ndryshimet e para të klimës për shkak të shpyllëzimit janë tashmë të dukshme në biomën e Amazonës, të quajtur Harku i Shpyllëzimit.

Ajo që duhet të shmanget absolutisht është që Amazona të arrijë një pikë pa kthim, përtej së cilës pylli do të dëmtohej në mënyrë të pariparueshme dhe do të lëshonte mbi 200 miliardë tonë CO2 në atmosferë.

Ripyllëzimi është një ndërhyrje e shtrenjtë, por nevojshme. Kostoja për hektar do të varionte nga një minimum prej 50 dollarësh për rigjenerimin natyror deri në rreth 2,000 për ripyllëzimin total. Nëse do të donim të ripyllëzonim vetëm zonën e humbur në Brazil midis 2019 dhe 2022 përmes rigjenerimit natyror, kostoja do të ishte afërsisht 190 milionë dollarë. Megjithatë, duke pasur parasysh degradimin e tokës, ripyllëzimi do të kërkonte teknika më komplekse që do të rrisnin investimet në rreth 20 miliardë dollarë.

Një projekt i tillë ambicioz dhe i kushtueshëm mund të përfundojë vetëm nëse të gjitha qeveritë rajonale dhe kombëtare angazhohen dhe bashkëpunojnë, duke lënë mënjanë interesat e tyre aktuale ekonomike dhe duke i dhënë përparësi shëndetit mjedisor të vendeve të tyre.