Nga Mentor Kikia
Abraham Linkolni është një figurë që më frymëzon edhe kur nuk jam mirë më shëndet. Kthehem rregullisht dhe lexoj e rilexoj nga jeta dhe për jetën e tij. Unik, në çdo drejtim, dhe një nga më të mëdhenjtë që ka nxjerrë njerëzimi.
Në përfundim të luftës civile, ai mbajti një fjalim me vetëm 10 rreshta, ndër të cilat tha: “Gjaku i atyre që u vranë në këtë luftë nuk u derdh kot; se ky vend, me hirin e Zotit do të përjetojë një rilindje të lirisë, dhe se qeveria e popullit, e dalë nga populli dhe që punon për popullin nuk do të zhduket nga faqja e dheut.”
Njerëz të tillë nuk lindin shpesh, dhe unë nuk shpresoj që ndonjë “farë” e tillë të jetë sjellë nga era edhe këtyre anëve.
I dëgjoj fjalimet e politikanëve tanë, që flasin me orë të tëra dhe nuk thonë asgjë. I shikoj hipokritë kur bëjnë “adetin” për të nderuar çdo 5 Maj të rënët për Atdhe, ndërsa përbetohen pa pikën e sinqeritetit dhe idealizmit, për të punuar për të mirën e vendit dhe popullit.
E dëgjoj shpesh pyetjen: Përse nuk doli një njeri këtu që të mendojë e punojë për këtë vend?
Por si duhet të jetë ai njeriu:
Të jetë si herkuli i filmave epikë që të vrasë “tiranët”?
Të jetë një njeri që të ketë zgjidhjen magjike të zhvillimit të këtij vendi?
Unë mendoj se nuk duhet të jetë as njëri e as tjetri. Por të jetë një njeri që së pari ta dojë këtë vend e këtë popull, dhe të punojë për të me shpirt dhe ndershmëri.
Linkolni u bë president në një kohë kur fjalimet e fushatës i mbante hipur mbi fuçitë e drurit në porte, në skela, apo mbi karro. Amerikanët i besuan fjalës së tij dhe jo pudiumit.
Linkolni i ngjiste fjalimet e tij të shkruara me dorë në trungjet e pemëve e shtylla, dhe njerëzit i lexonin.
Sepse nuk ka rëndëi ku flet e ku shkruan, por çfarë thua e çfarë bën!
Ndërsa ne shqiptarët sot, për fat të keq, dashurohemi me dekorin e skenës së mitingjeve, i cili shpesh nuk i lë gjë atij të festivalit të Kanës. Dhe mendoj se është edhe faji ynë që ne nuk gjejmë dot një udhëheqës të vërtetë.
Po po, është shumë edhe faji ynë!