Nga Fatos Tarifa

Nuk kam pse e fsheh, por e them qysh në fillim, se njoftimi i Sekretarit amerikan të Shtetit, Antony Blinken, dhe motivacioni me të cilin ai shpjegon deklarimin nga administrata e Shteteve të Bashkuara të ish-presidentit dhe ish-kryeministrit të Shqipërisë Sali Berisha dhe familjarëve të tij si personae non gratae më bëri të ndihem mirë. Në fakt, më bëri të ndihem shumë mirë.

Për shumë arsye, të cilat nuk i them sot, post-factum, për herë të parë, por i kam venë në dukje shumë vite më parë, kur Sali Berishën e kam cilësuar si një “fatkeqësi kombëtare”.
Ky është një lajm i mirë, një lajm shumë i mirë për Shqipërinë dhe për shqiptarët.

Unë e di se shumë njerëz, të cilët e kanë dashur apo e duan dhe e mbështesin edhe sot Sali Berishën, ky lajm i ka gjetur në befasi dhe shumë prej tyre i ka dëshpëruar, i ka shqetësuar, i ka hutuar dhe i ka shtyrë të reagojnë në mënyrë instinktive, por jo prudente.

Ndër ta, shumë janë mbështetësit e tij besnikë në radhët e Partisë Demokratike, por jo aq në radhët e demokratëve të thjeshtë të këtij vendi se sa në radhët e atyre që e kanë drejtuar ose e drejtojnë këtë parti.
Shumë të tjerë janë ndër radhët e atyre “analistëve” që në studiot e disa televizioneve e kanë justifikuar e mbrojtur me shumë zell “kryedemokratin Berisha”.

Zhgënjimi i këtyre të fundit pas lajmit të djeshëm duhet të jetë shumë i madh dhe unë i kuptoj përse. Berisha ka qenë për ta lideri “i dashur, karizmatik dhe tolerant” ndaj mendimit të lirë, edhe pse shumë prej tyre e kujtojnë mjaft mirë gjëmën që ky armik i medias së lirë i bëri gazetës Koha Jonë 15 vite më parë. Armiqësia e Berishës ndaj shtypit të lirë dhe parimeve të qeverisjes demokratike në Shqipëri janë krahasuar nga studiues të Universitetit të Harvardit me atë të Slobodan Milosevic-it në Serbi, të Jean Bertrand Aristide-s në Haiti, të Mahathir Mohammad-it në Malajzi, të Alberto Fujimori-t në Peru, të Leonid Kravchuk-ut dhe Leonid Kuchman-it në Ukrainë etj.

“Uncle Sam” nuk e njohu dje Sali Berishën. Ai e ka njohur fytyrën e vërtetë të tij një çerek shekulli më parë, atëherë kur, pas rrënimit total të vendit që Berisha toleroi e inkurajoi përmes firmave të tipit Ponzi, ai deklaronte “Après moi, le deluge” (pas meje të bëhet qameti).

Dje, Uashingtoni i tha Sali Berishës “This is it!” Dje administrata amerikane e Presidentit Biden i komunikoi këtij “përbindshi” të politikës shqiptare fundin e vet. Një fund i turpshëm, poshtëronjës, për kreun e shtetit dhe kryeministrin e një shteti aleat të fuqisë më të madhe të globit.

Për shkak se – dhe në rrethanat në të cilat po zhvillohet reforma në drejtësi në vendin tonë – reforma demokratike më e gjerë, më e thellë, më e vështirë dhe më e rëndësishme në tri dekadat e këtij tranzicioni të tejzgjatur e konvulsiv në Shqipëri, kjo duket se ishte koha më e përshtatshme për t’i treguar vendin Sali Berishës dhe dinastisë së tij, si dhe për t’i dhënë mësimin e duhur jo vetëm familjes politike që ai krijoi dhe udhëhoqi me një dorë të hekurt deri më sot, por edhe tërë klasës politike shqiptare.

Deklarata e Sekretarit të Shtetit është një lajm i mirë në radhë të parë për qytetarët shqiptarë. Ky lajm konfirmon se Shtetet e Bashkuara janë një mik dhe një aleat i vërtetë i Shqipërisë, se Uashingtoni i ndjek me vëmendje e me shumë seriozitet zhvillimet në vendin tonë dhe është seriozisht i angazhuar e i vendosur që demokracia dhe shteti i së drejtës në këtë vend të përparojnë e të konsolidohen.

Ky është një lajm i mirë për demokracinë në Shqipëri, pasi ai përmban një sinjal të qartë e të fortë se Shtetet e Bashkuara nuk do të tolerojnë e të lënë pa ndëshkuar askënd që merr nëpër këmbë aspiratat demokratike të popullit shqiptar, që nëpërkëmb interesat e publikut, që cenon interesin kombëtar dhe që minon demokracinë në këtë vend.

Ky është një lajm i mirë dhe tejet inkurajues për sistemin tonë të drejtësisë në reformim e sipër. Mesazhi i tij lexohet qartë si një mbështetje e vendosur për ta çuar deri në fund reformën në drejtësi dhe për të vënë para përgjegjësisë ligjore këdo që shkel ligjet e shtetit, këdo që është i korruptuar, këdo që shpërdoron pushtetin ose detyrën që i kanë besuar qytetarët, këdo që me veprimtarinë e tij bëhet i rrezikshëm për shoqërinë.

Unë nuk kam dyshim, se emra të tjerë, si Ilir Meta, Fatmir Mediu dhe shumë politikanë të korruptuar, që e kanë zhvatur këtë vend dhe e kanë dëmtuar këtë demokraci, presin tani gjakngrirë radhën e tyre.

Ky është një lajm i mirë për Partinë Socialiste dhe qeverinë që drejton kjo parti, jo sepse një prej kundërshtarëve politikë më të mëdhenj të saj do të jetë këtej e tutje në “listën e zezë” të aleates sonë më të madhe, por sepse ky vendim shërben si një paralajmërim serioz se askush nuk është i paprekshëm, ose i përjetshëm në pushtet, se korrupsioni e krimi nuk kanë as ngjyrë, as kartë anëtarësie të ndonjë partie politike të veçantë, por janë një e keqe e madhe, ndaj së cilës askush nuk mund të jetë imun.

Mbi të gjitha – sado paradoksale që kjo të tingëllojë – ky është një lajm shumë i mirë për vetë Partinë Demokratike dhe drejtuesit e saj, sepse, më në fund, u jep atyre mundësinë që të ndahen përfundimisht nga trashëgimia antidemokratike e kriminale e Sali Berishës, nga tutela dhe frika prej tij, për t’u zhvilluar e rritur si një parti e vërtetë demokratike, sot në opozitë dhe nesër eventualisht në krye të të punëve të shtetit.

Me vendimin e djeshëm, administrata amerikane nuk dënon thjesht një shqiptar keqbërës më shumë dhe familjarët e tij, që kanë abuzuar me pushtetin dhe me pasuritë kombëtare të këtij vendi. Vendimi i djeshëm u jep shqiptarëve të thjeshtë besim në Shtetet e Bashkuara dhe në sistemin e drejtësisë që po ndërtojmë, ndërsa për klasën politike shqiptare është një mësim i madh.

Uncle Sam is watching!

DITA