Një nga çështjet themelore në kërkimin e ndërlikuar të kurave për sklerozën është vështirësia e vendosjes së diagnozave të hershme. Në shumicën e rasteve, Alzheimerit dhe sëmundjeve të tjera neurodegjenerative, si Parkinson, mund të përcaktohet vetëm kur simptomat janë të dukshme dhe dëmtimi neurologjik është i avancuar.
Një studim nga Universiteti i Kembrixhit, i kryer në një numër të madh të një baze të dhënash shëndetësore, tregon se është e mundur, me pak vëmendje, të identifikohen shenjat e para të demencës që në 9 vjet përpara diagnozës zyrtare. Hulumtimi u publikua në revistën shkencore “Alzheimer’s & Dementia: The Journal of the Alzheimer’s Association”.
Aktualisht ka pak trajtime efektive për sklerozën dhe sëmundje të tjera neurodegjenerative si Parkinson. Nga njëra anë, veprimi ndërmerret shumë vonë, kur ilaçet mund të bëjnë pak kundër një degjenerimi nervor që ka filluar vite, ndonjëherë dekada, më herët. Nga ana tjetër, duke ditur kaq vonë për sëmundjen, është shumë e vështirë të përfshihen pacientët në provat e barnave që ende mund të ndryshojnë rrjedhën e ngjarjeve. Për këto arsye, eksperimentet e ilaçeve kundër Alzheimerit, më e zakonshme në mesin e demencës, kanë qenë prej kohësh në ndalesë.
Shkencëtarët nga Universiteti i Kembrixhit dhe Spitalet Universitare të Kembrixhit NHS Foundation Trust analizuan të dhënat nga Biobank në Mbretërinë e Bashkuar, një bazë të dhënash biomjekësore që përmban të dhëna anonime shëndetësore mbi gjenetikën, mënyrën e jetesës dhe kushtet e përgjithshme shëndetësore të gjysmë milioni njerëzve të moshës 40 dhe 69 vjeç. Të përfshira në arkiv janë rezultatet e testeve për zgjidhjen e problemeve, kujtesën, kohën e reagimit ndaj stimujve të ndryshëm dhe forcën e kapjes së dorës, si dhe të dhëna për humbjen ose shtimin në peshë dhe për numrin e rrëzimeve në muajt para pyetësorit. Ky arkiv i vlefshëm i të dhënave bëri të mundur vlerësimin e kushteve njohëse dhe fizike të pacientëve nga 5 deri në 9 vjet përpara çdo diagnoze të sklerozës.
Njerëzit të cilët në vitet pas pyetësorit kishin zhvilluar Alzheimer-in shënuan rezultate më të ulëta se të tjerët në detyrat e zgjidhjes së problemeve, në kohën e reagimit, në testet në të cilat listat e numrave duheshin mbajtur parasysh, në ato në të cilat ishte e nevojshme të çiftoheshin objektet. dhe në detyrat e kujtesës në perspektivë (aftësia për të kujtuar diçka që do të duhet të bëjmë në të ardhmen). E njëjta gjë u pa për njerëzit që do të merrnin një diagnozë të demencës frontotemporale, një formë tjetër më e rrallë e demencës.
Njerëzit që më vonë do të diagnostikoheshin me Alzheimer kishin më shumë gjasa të bien sesa bashkëmoshatarët e shëndetshëm. Ata kishin më shumë gjasa të kishin rënë të paktën një herë në 12 muajt e mëparshëm. Për secilën nga kushtet e studiuara, duke përfshirë sëmundjen e Parkinsonit dhe demencën, pacientët kishin raportuar kushte më të këqija shëndetësore në kohën e testeve të përfshira në bazën e të dhënave.
Sipas autorëve të studimit problemet e gjetura “janë minimale, por të shpërndara në një numër të madh aspektesh të aftësive njohëse”. Sipas tyre ky është një “hap i rëndësishëm në drejtim të monitorimit të personave më të rrezikuar, me synimin për të ndërhyrë herët dhe për t’i ndihmuar ata të reduktojnë këtë rrezik.”
