Nga Alfred Peza

Çudia më e madhe këtë radhë nuk zgjati si gjithmonë, sepse ende pa u mbushur tri ditë, protestës së radhës i doli boja. Megjithëse Ilir Meta, Sali Berisha, Lulzim Basha dhe Monika Kryemadhi u sforcuan si kurrë më parë në këto mbi 7 vitet e fundit, nuk ia dolën që nuk ia dolën ta fshihnin se ata ishin organizatorët, frymëzuesit dhe sponsorizuesit e grupeve të dhunshme. Duke dëshmuar se vdekja tragjike e 25 vjeçarit nga Lapraka, u përdor prej tyre, thjeshtë si sebep.

Propaganda e PD dhe LSI, sikundër mediat pranë tyre, kishin vetëm një detyrë me sa duket këtë radhë: Ta paraqisnin atë që po ndodhte nëpër rrugët e Tiranës e ndonjë qyteti tjetër të Shqipërisë, si “protestë spontane”, “indinjatë e natyrshme”, “mllef i momentit”, “reagim instiktiv”. E sipas skenarit, kjo i detyroi fëmijët, adoleshentët dhe të rinjtë të organizoheshin nëpër rrjetet sociale e të derdheshin si me magji drejt qendrës së qytetit.

E më pas nga aty ashtu të “paorganizuar” siç ishin, të fillonin e të nxirrnin atë që ndjenin së brendshmi, në formën e gurëve kundër institucioneve kushtetuese të vendit. E ja ku mbërritëm në stacionin e radhës, të cikli të zi të dhunës që e kanë shoqëruar Shqipërinë, këto 30 vitet e postkomunizmit të frymëzuar nga e njëjta mendje e të dirigjuar nga e njëjta dorë. Kaq duhej që dhuna e verbër, të niste e ta shkatërronte si gjithmonë, pronën publike e private.

Lidershipi i opozitës u tregua i kujdesshëm deri në detajin e fundit, për ta servirus publikisht këtë përmes mediave online dhe ato tradicionale, si “frymë të protestës popullore të akumuluar ndër vite” që kishte gjetur kësisoj një valvol shkarkimi përballë mazhorancës dhe qeverisë së saj.

Sa nuk  kishin hapur gojën, kishte njerëz që edhe mund të kenë besuar deri diku, se ky skenar mund të kishte ndonjë dozë vërtetësie. Por, kur Presidenti i Republikës foli për herë të parë për protestën në ditën e tretë të saj, atëherë gjithçka u kuptua. Ishte dita kur SHBA, BE, OSBE dhe Gjermania e dënuan dhunën dhe i bënë thirrje palëve që të distancoheshin prej saj.

Por Ilir Meta nuk tha asnjë fjalë të vetme për këtë. As nuk e dënoi dhunën ndaj rendit dhe sigurisë publike, e as u distancua prej saj. Shenjë e qartë, se ai dhe Monika Kryemadhi nuk ishin asnjanës në këtë histori, por në anën e atyre që po e ushtronin atë. Ndaj, kur në ditën e katërt Kryetarja e Bashkisë së Shkodrës udhëhoqëi marshimin që përfundoi me sulmin barbar kundër selisë së PS, u kuptua publikisht në anën e kujt ishte edhe PD, Sali Berisha dhe Lulzim Basha.

Pas kësaj, me sa duket, lidershipi i opozitës nuk kishte se çfarë të fshihte tjetër. Ndaj të dielën, në ditën e pestë e protestës, maskat u hoqën dhe në krye të saj dolën vetë ish deputetët e LSI. Kaq mjaftoi që të gjithë shqiptarët ta shihnin live, me zë dhe me figurë, të vërtetën ashtu siç ka qenë që në minutën e parë të protestës. Ky ishte fundi i një balloje me maska politike dhe fillimi i një faze të re, të luftës elektorale opozitare para procesit të votimit më 25 prill 2021.

Është skenari që përdorën edhe para zgjedhjeve lokale të 30 qershorit të vitit të kaluar, të cilin po e implementojnë pa pikën e fantazisë, edhe tani në zgjedhjet e përgjithëshme parlamentare. Ideuesit dhe hartuesit janë të njëjtët. Ndryshimet e vetme janë se; molotovët u zëvendësuan me gurët, militantët partiakë, me të rinj të sponsorizuar prej tyre dhe djegia e mandateve, me sebepin e vrasjes së Klodian Rashës.

I pandryshueshëm mbetet si gjithmonë frika nga reforma në drejtësi dhe pamundësia për tu rikthyer në pushtet për ta bllokuar dhe zhbërë atë. Por këtë nuk ua zgjidh dot, as balloja e radhës me maska dhe as Edi Rama. Sepse atë nuk e kanë në dorë gurët e të rinjve të manipuluar, por vetëm vota e shqiptarëve!